Het vervolg

Ola, hier ben ik weer. Ik heb lang niets van me laten horen, maar ik kan maar een ding zeggen dat ik in die tijd genoten heb van het leven hier. Van mijn leven hier.
Op dit moment zit ik op mijn kamertje, het regent en ik luister naar J.J. Cale. Ik heb zojuist de was gedaan en nu hopen dat alles voor zondag droog is, want dan heb ik mijn schone kleren echt nodig. We vertrekken zondag namelijk voor 10 dagen naar Cabo Frio voor een welverdiende strandvakantie. De kinderen hebben het hele jaar gespaard om nu op vakantie te kunnen. Iedereen heeft er erg veel zin in en ik natuurlijk ook. Volgende keer zal ik zeker verslag doen van mijn en onze avonturen aldaar.
Zoals ik al zei heb ik de afgelopen weken genoten van mijn leven hier. Iedere dag zijn er weer verschillende werkzaamheden. En die afwisseling vind ik echt super. Natuurlijk is het ene werk minder leuk dan het andere. Maar dat is altijd en overal zo, dus ook in Casa do Caminho.
Ik ga voornamelijk met de kinderen naar de tandarts, dokter, ziekenhuis, orthodontist. En ik heb ook al verschillende keren de afdeling radiologie bezocht, in het ziekenhuis en ook privé praktijken. Afgelopen zaterdag ben ik met een jongen met de ambulance van de postinho (eerste hulp) naar het ziekenhuis gegaan. Ik was met hem de week ervoor al eens daar geweest en toen waren we met de bus gegaan. En heb ik hem een stuk op de rug moeten nemen, omdat hij bijna niet kon lopen en de bus niet zover ging. Zien jullie het al voor je. 30 graden, Janine met een 12-jarige jongen achter op haar rug richting ziekenhuis……… Het bleek dat hij een abces in zijn dikke teen had en die hebben ze daar op vakkundige wijze leeggeprikt. En wat hadden wij daarna een geluk dat de ambulance nog stond te wachten en in plaats van met de bus terug te hoeven, bood de ambulancechauffeur ons een lift naar huis aan. Omdat hij verder niets te doen had, wilde hij ons ook nog thuis afzetten. Ik zei dat dat niet hoefde en dat Casa do Caminho best uit de buurt ligt. Maar hij stond erop. En zo werden we op zaterdagmiddag (terwijl het jaarlijkse Festa Julina net begonnen was en er al redelijk wat volk was) voor de deur afgezet. Volgens mij bedenkt de ambulancechauffeur zich de volgende keer nog eens om naar Casa do Caminho te rijden, maar goed wij waren thuis!!!
Voor de rest ben ik veel onderweg met de bus. En heb ik toch al wat van de omgeving gezien. En ik rijd natuurlijk in de Fusca. Ik ga snel foto’s maken, want deze auto moet gewoon gezien worden. In Nederland zal deze auto nooit kunnen rondrijden. Maar voor mij wel een avontuur om erin te mogen rijden en zo lang ik niet met pech langs de weg kom te staan heb ik plezier om ermee rond te crossen.Ook al haalt iedereen me in (soms zelfs brommers of nog erger fietsers……) Hij heeft geen papieren en dus mag ik er alleen maar mee van Casa do Caminho naar Xerem rijden en in Xerem zelf ook. Maar hij mag het dorp niet uit. En daarom dus ook dat ik de rest allemaal met de bus doe. Met de Fusca doe ik de boodschappen en haal ik de donaties op. Er is een bakkerij die elke week brooddonaties heeft. En er is een groenteboer die elke week groente- en fruitdonaties heeft. In de supermarkt waar ik de boodschappen ben ik meestal wel een uurtje zoet. Dit is echt een sociale aangelegenheid. De jongens achter het vlees vinden het gezellig om te kletsen en ik moet ook elke keer behoorlijk wat vlees kopen. 6 of 7 verschillende vleessoorten en dan 4 of 5 kilo daarvan. Dus 5 kilo gehakt, 5 kilo runderpoulet, 5 kilo kip…….. De Fusca is na zo’n rondje boodschappen en donaties bijna tot de nok toe gevuld en het is dan ook langzaam rijden weer terug de berg op naar Casa do Caminho.
Vorige week heb ik eindelijk een fietsje gekocht, dus nu hoef ik geen fiets meer te lenen en kan ik lekker kilometertjes gaan maken. Het is geen sportieve fiets, maar lekker degelijk en met mandje!!!! Waar ik heel blij mee ben. Een degelijke fiets vond ik wel belangrijk, want als het geregend heeft en ik moet met een mountainbike van Casa do Caminho naar Xerem fietsen, dan zit ik helemaal onder de rode pratsj. Aangezien de weg van Casa do Caminho tot het begin van Xerem niet geasfalteerd is. Dus een spatbord voor en achter is erg nuttig hier.
Voor de rest ben ik vandaag (vrijdag) begonnen met werken bij SESC. Dit is een organisatie waar donaties van supermarkten bij elkaar komen. Dit is voornamelijk groenten en fruit en yoghurtdrink en yoghurttoetjes, die niet meer geschikt zijn om te verkopen aan de klant, maar nog goed genoeg zijn om te gebruiken. Deze artikelen worden bij SESC gesorteerd en daarna worden ze verdeeld over de verschillende ONG’s (waarvan Casa do Caminho er 1 van is). Mijn werkzaamheden zijn niet verschrikkelijk moeilijk, maar ik denk dat het wel gezellig is, want we werken er met voornamelijk vrijwilligers (waarvan de meesten boven de 60 zijn en heel graag vertellen). Na afloop gaan we met ons allen lunchen die vergoed wordt door SESC, goed geregeld he!
Nou en zo krijg ik mijn week wel gevuld.
Dan was er natuurlijk ook nog het WK. Ik heb een aantal wedstrijden van ONS Nederlands Elftal gezien. De eerste niet, want toen hadden we helaas geen stroom. En de halve finale heb ik via de radio gevolgd tijdens mijn rondje boodschappen doen en afspraak maken voor een van de kinderen bij de dokter. Zo een afspraak maken kan nog al eens wat tijd in beslag nemen, zoals veel hier veel tijd in beslag neemt hier in Brazilie. Dan kom je bij de mevrouw die de afspraken maakt voor alle doktoren en dan denk je: “Oh, dat valt mee, maar 10 mensen voor me.” Maar eer je dan buiten staat met de afspraak die je wilde maken ben je al gauw een uur of anderhalf uur verder. Ik ben er onderhand al redelijk aan gewend en houd er rekening mee, dat dingen nu eenmaal meer tijd nodig hebben hier. Ik heb altijd mijn MP3 speler bij me, mijn E-reader en mijn leerboek. Dus ik heb altijd een alternatief om de tijd te doden. Na de uitschakeling van Brazilie door ONS Nederlands Elftal waren een aantal kinderen redelijk geïrriteerd en agressief en er was er eentje die de tv uitzette 5 minuten voor het einde van de wedstrijd, omdat Brazilie toch niet ging winnen. Een half uur na de wedstrijd kwam een jongetje naar me toe en zei dat ik waarschijnlijk wel gelukkig was, omdat Nederland had gewonnen, erg schattig. En ja ik was wel gelukkig. De rest van het WK als mensen vroegen waar ik vandaan kom en ik zei Nederland, dan begonnen de meesten te lachen. Dus ik heb me niet voor Belg of andere nationaliteit hoeven voor te doen. En er was zo altijd iets te vertellen. Tijdens de halve finale was ik, zoals ik al zei, in de supermarkt en op een bepaald moment wist iedereen dat ik uit Nederland kwam. En toen Nederland gewonnen had, kwam iedereen me feliciteren, hahaha.
Afgelopen zaterdag was ook het jaarlijkse Festa Julina. Dit is een van de hoogtepunten van het kindertehuis. Het was heel gezellig met heel veel mensen uit de omgeving. Er was allerlei lekkers te eten en drinken en op het einde was dit allemaal bijna op. Dus dit betekend dat Casa do Caminho weer een leuk bedrag heeft binnen gekregen. Festa Julina wordt door het hele land gevierd. In juni en juli zijn overal en ieder weekend van deze feesten. Het is al een heel oud feest, waar ze het begin van de winter en de droge periode vieren. Dit gaat gepaard met speciaal eten en drinken, dat alleen gegeten en gedronken wordt tijdens dit feest. Ik heb natuurlijk van alles geproefd (vooral de verschillende taarten waren super lekker), maar dat dachten jullie vast al.
Ik ben gisteren in Rio geweest om mijn visum te verlengen, ik ben alweer drie maanden hier. Time flies when you’re having fun!!!! Ook dit ging gepaard met voornamelijk wachten en vooral heel vriendelijk zijn. Het is me gelukt en ik mag nog 90 dagen legaal in Brazilie zijn. Daarna moet ik me denk ik laten transformeren tot Braziliaanse of zoiets. Daar ga ik dadelijk maar eens over nadenken. Met op de achtergrond nog steeds de regen…….

Tchau, ate logo
Janine